Պատկերացրեք՝ հիպերմարկետում գնումների եք և նկատում եք, որ ամենուրեք գները բացակայում են: Արտադրանքի արժեքն իմանալու համար դուք ամեն անգամ ստիպված եք լինում հարցնել աշխատակցին: Աբսուրդի հասցնող երևակայություն է, չէ՞: Բայց նմանատիպ իրավիճակների ամեն օր համացանցում հանդիպում է յուրաքանչյուր օգտատեր: Ցանկանու՞մ ես էկզոտիկ հյութ համտեսել: Կայքում 40% զեղչ են խոստանում, միայն թե արժեքը օնլայն դիմումից հետո կարելի է իմանալ: Պետք է բարձրակարգ մարքեթոլոգ լինել զեղչ դնելու և միաժամանակ արտադրանքի արժեքը թաքցնելու համար:
Սոցիալական ցանցերի զարգացման սկզբնական շրջանում ամեն ինչ թափանցիկ էր: Հետո հայտնվեցին մարքեթոլոգները, SMM մասնագետները, սկսեցին շրջանառել անծանոթ բառեր՝ «լիդ», «կոնվերսիա», «մարքեթինգ», ու համոզեցին նորաթուխ գործարարներին թաքցնել գները: Չէ որ այդ դեպքում ստիպված պետք է SMM մասնագետի դիմել, որն էլ կպատասխանի մեկնաբանություններին, կսպասարկի հաճախորդներին: Վարակը շատ ուժեղ էր:
Ինչ առավելություններ կարող են լինել համացանցում թաքցրած գներից.
Անվիճելի է, որ գների գաղտնիությունը դրական ազդեցության հետ մեկտեղ առաջացնում է նաև բացասական էմոցիաներ: Այդ դեպքում ինչու՞ ենք մենք՝ որպես վաճառող, անում այն, ինչը կարող է բարկացնել գնորդին: Թաքցրած գների թերություններն են.
Նոր արտադրանքի դեպքում տարածված սովորություն է հնչեցնել գերագնահատված արժեքը, մի քանի օր անց զեղչ հայտարարել և հասցնել նորմալ արժեքին: Կա ևս մեկ անարդար քայլ՝ տարբեր գնորդների համար տարբեր արժեք սահմանել: Գաղտնի գների ավելի խորը, հոգեբանական պատճառը բարձր արժեքի պատճառով պոտենցիալ գնորդներին կորցելու վախն է: Նման վախը տեղ ունի նեղ մասնագիտական ոլորտներում, որտեղ ամենաթանկ կապիտալը գիտելիքներն ու փորձն են: Կատարողը հստակ գիտի, որ մատչելի գներով մրցակիցների մոտ չկա գիտելիքների համապատասխան բազա, վստահ է սեփական փորձի արժեքին, և որպեսզի մրցակցի կոշտ շուկայական պայմաններում, թաքցնում է իր գները՝ անձնական շփման ժամանակ արդարանալու հնարավորություն ունենալով:
Հրապարակել գները, թե ոչ, յուրաքանչյուր գործարարի անձնական ընտրությունն է: Սակայն փորձը ցույց է տալիս, որ պոտենցիալ գնորդն «զգում» է թափանցիկության ու արդար մրցակցության ազդանշանը: